That's because I'm Dutch
Door: Zoë Houben
Blijf op de hoogte en volg Zoë
13 Oktober 2012 | Verenigde Staten, Gettysburg
Laten we maar beginnen bij het begin.
De week voordat ik wegging was het verschrikkelijkst, iedereen had er het volle vertrouwen in dat ik het naar mijn zin zou hebben, behalve ikzelf. Ik wist helemaal niet zeker of ik er wel klaar voor was, maar ik moest wel. Dus na tranen met tuiten gehuild te hebben en iedereen gedag te hebben gezegd, stapten we op 13 augustus rond 2 uur het vliegtuig in en kwamen we rond 5 uur weer aan, vanwege het tijdsverschil. Met papa en mama nog veilig binnen handbereik, zijn we de nodige spullen gaan inkopen. Maar het enige waar ik nog aan kon denken was het afscheid, en dat ik dat straks alleen moest doen, ik vond het allemaal maar doodeng. En toen was het ineens vrijdag, de dag dat ik ging beginnen en de dag dat papa en mama zouden vertrekken. Na de ene teammeeting na de ander, was het tijd om papa en mama uit te zwaaien, de nodige traantjes gelaten moest ik gewoon weer een teamactiviteit doen. En binnen 5 minuten hadden ze me al aan het lachen gekregen, deze meiden waren goud waard.
Van vrijdag tot woensdag hadden we ‘preseason’ voor de hockey. Dit hield in drie uur trainen ’s ochtends, lunch, nap time, drie uur trainen ’s middags, eten en slapen. Op maandag kon ik niet meer bewegen, letterlijk ELKE spier in mijn lichaam deed pijn. Maar we hadden geen tijd om erover te zeuren, want we moesten gewoon het veld weer op. Het enige pluspuntje hier was dat we allemaal aan het eind van de week een behoorlijk kleurtje hadden, want het was er toen nog gewoon 30 graden.
Op woensdag begon Oriëntatie, en na een week alleen op campus te hebben gezeten met de atleten was ik best wel klaar voor wat nieuwe mensen. En daarnaast ontbrak er echt nog iets in mijn lege kamer, een roommate! Dus toen ik na mijn training thuis kwam en de deur opende stond er een blij meisje op me te wachten. “It’s so nice to finally meet you!!!” en meteen was er een klik, volgensmij was dit het moment dat ik echt dacht ‘het komt wel goed met me’. De mensen op mijn floor waren ook allemaal superleuk en we konden het meteen allemaal goed met elkaar vinden. We zitten gemengd, dus mijn buren zijn jongens en dat is ook wel gezellig.
Oriëntatie voor de rest was niet erg boeiend, veel meetings over sporten, school en drank. Drank was een behoorlijke tegenvaller natuurlijk, in Nederland mocht ik inmiddels al 2 jaar legaal drinken, en is het pas legaal op je 21e. Dit betekent natuurlijk niet dat ze niet drinken!!!!
Toen op zaterdagavond hadden we “Christmas”, na welgeteld 10 dagen 6 uur per dag te hebben getraind, hadden we preseason overleefd, en dat moest gevierd worden natuurlijk. En niet zon beetje ook, iedereen had mooie jurkjes aan en hoge hakken (niet zo’n goed plan voor de meesten). Dit was de eerste keer dat we met het team waren, zonder aan hockey te hoeven denken. Ons eerste “bond”- momentje, waarvan er nog velen zouden komen. Daarna gingen we uit naar de “fraternities”, het is wel een beetje vergelijkbaar met de kraan alleen heb je er dus een stuk of 10 en iedereen slentert een beetje van de ene naar de andere fraternity. Braaf om 2 uur was ik al thuis, want het uitgaansleven is hier dan zon beetje afgelopen, ook best gek dacht ik toen. Maar nu weet je inmiddels dat het dan gewoon in je hall doorgaat.
En toen begon maandag school echt, mijn beentjes waren weer aan het trillen. Dacht ik eindelijk gewend te zijn, begon er weer iets nieuws. Maar gelukkig was die angst voor niks, mijn eerste les was Political Science en dat vond ik eigenlijk meteen al interessant. Op weg van het ene naar het andere gebouw, raakte ik aan de praat met een jongen en die bleek ook weer in mijn volgende les te zitten. Dat is een van mijn beste vrienden nu. Mijn Engels les was, zoals verwacht wat moeilijker en ook wat saaier haha, maar ik dacht wel dat het goed zou komen. De volgende dag had ik psychologie, om 8 uur ’s ochtends (verschrikkelijk, ik plan NOOIT meer een les in om 8 uur ’s ochtends) en mijn leraar heeft nogal een schreeuwerige stem, dus dat hielp ook niet echt. Terug gekomen van deze les, heb ik even een ‘nap’ gedaan, om weer klaar te zijn voor mijn volgende les. Dit was mijn First Year Seminar, en deze gaat over autisme. Na drie minuten hadden we al een discussie in de les, iedereen deed mee dus ik vond dit al meteen het einde. Naast school had ik elke dag gewoon nog 2 uur training, en op woensdag moet ik zelfs ‘weight liften’, jaja ik kom terug als een bodybuilder!!
Inmiddels ben ik al gewend aan de lessen, 2 uur training per dag, 2 wedstrijden per week en 6 uur slaap per nacht. Ik merk nu pas hoe erg het is dat ik dit allemaal niet eerder op papier heb gezet want ik heb zo veel meegemaakt!!
Ik zal even wat typische dingen opsommen die hier gebeuren.
- Football games natuurlijk, waar iedereen in blauw-en-oranje heen gaat, onze schoolkleuren. Waar Zoë natuurlijk heen ging en toen is ze van de trap gevallen op de tribune toen iedereen keek!!
- Dan omdat we gemengd wonen hebben we altijd ruzie over de badkamers, want die van de jongens is groter en dichter bij mijn kamer. Dus we hadden heel mooi de schroefjes uit de bordjes gehaald en het meisjesbord bij de grote badkamer gehangen en het jongensbord bij de jongensbadkamer. Maar toen hebben de jongens de bordjes er weer afgetrokken en met tape weer vastgeplakt, dus iedereen moest twee dollar inleveren om de bordjes te maken.
- Iedereen slaapt hier op de meest rare plaatsen omdat iedereen zo moe is, je komt de lockerroom binnen en iemand ligt op de vloer te slapen, op een bankje buiten, op de bank in de common room, op de gang, overal gewoon. Leren tot drie uur ’s nachts is namelijk ook heel normaal, dus ik pas hier wel een beetje tussen met mijn leergewoontes.
- Storm, we kregen zelfs op een dag een email dat we onder Tornado Watch stonden, of alle mensen die in de basement wonen (ik natuurlijk) hun laptop en waardevolle spullen naar boven konden brengen en hun ramen dicht wouden houden.
- Daarnaast is natuurlijk iedereen de hele tijd ziek, want een iemand hoeft maar ziek te worden en dan is de hele school ziek. Iedereen op mijn vloer (inclusief ik, voor de eerste keer) zat aan de antibiotica (ik vond gewoon dat iedereen verkouden was, maar dat wordt hier ook als een ziekte beschouwd).
Ten slotte, mijn Nederlandse Identiteit helpt me letterlijk met alles. Het is een gespreksonderwerp met mensen die ik niet ken, het is een reden voor jongens om me heel interessant te vinden, leraren mogen me meteen, mijn cijfers op essays zijn hoger dan de rest van de klas en iedereen vind mijn accent adorable. Het is ook het antwoord op de meeste vragen, of de reden voor als me iets niet lukt. Ik zeg geloof ik de zin “That’s because I’m Dutch” meer dan dat ik zeg “Het gaat goed met me haha.”
Ik denk dat ik inmiddels wel genoeg gepraat heb, maar ik dacht het is toch leuk voor jullie als jullie allemaal een beetje kunnen lezen wat ik hier allemaal uitspook. Ik ben overmorgen officieel op de HELFT, en dan kom ik met kerst lekker voor een maandje naar huis. Dus maak je maar niet te druk, ik ben weer terug voordat je er erg in hebt. Love you allllllll (op zijn Amerikaans gezegd), Zoë
-
14 Oktober 2012 - 15:05
Kikaaaa:
omg Zoet, wat cooooolll! Te leuk om dit zo even allemaal te lezen. Ik mis je. Loveyouuu <3 xxx je kleine zussie Kika
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley