Plays-off and Turkey

Weer een tijdje geleden dat ik iets heb laten horen, maar ik heb het gewoon zo druk. Druk met leuke dingen gelukkig. Waar was ik de laatste keer gebleven? Volgensmij was dat vlak na reading days: we hadden wat extra dagen vrij om ‘te leren.’ Nou dat is inmiddels al meer dan een maand geleden, dus ik heb genoeg te vertellen.

Laten we maar beginnen wat meteen de dag daarna gebeurde, en misschien wat sommigen zich het meeste afvragen. Wat de dag dat we allemaal terug kwamen naar school, kreeg ik een vriend. Hij heet Nolan, is ook 18 jaar en komt uit California (letterlijk het andere eind van de wereld dus). Inmiddels hebben we al meer dan een maand een relatie en alles gaat heel goed ☺

Behalve dat mijn vriend natuurlijk mijn leven wel een beetje veranderen, daar moest ik nu ook tijd voor vrijmaken (want ik had al zoveel tijd over…), gebeurde er nog veel meer. Hockey werd in een klap serieuzer, want we maakten een kans om de play-offs te halen. Dus nog steeds elke dag training van 2 uur, en in het midden van de week altijd een keer gewichtheffen. Mijn slag op goal wordt steeds beter, en iedereen zegt dat dat komt omdat ik sterker ben geworden (ik laat ze in de illusie, het komt namelijk gewoon omdat het me anderhalve maand heeft gekost om aan het veld te wennen). Dus op de hockey liep het allemaal op rolletjes. We groeiden ook steeds dichter naar elkaar toe. Elke week deden we de vrijdag voor de wedstrijd een teamactiviteit, meestal hield dat gewoon in dat we een ijsje gingen eten maar het was in ieder geval heel gezellig. Ongeveer een maand geleden was het zeker dat we de play-offs gingen halen. We hadden in totaal maar drie wedstrijden verloren in het hele seizoen. Van de eerste, de tweede en iemand die niet in onze ‘conference’ zat. Dus op de derde plek gingen we de play-offs in. Iedereen was toch wel een beetje zenuwachtig, maar toen ging in de bus naar de wedstrijd toe de muziek aan. De eerste begonnen een beetje mee te neuriën, maar na twee nummers hadden we al een ‘dance-off’ en was iedereen keihard aan het mee blèren. Eenmaal bij de wedstrijd aangekomen, kreeg iedereen een papiertje met een wagon van een trein. Waarom? Onze coach was ’s nachts tot de conclusie gekomen dat we een trein waren; we zaten allemaal aan elkaar vast, we zijn heel constant door de competitie heen gekomen, af en toe wat ups-and-downs gehad als de trein wat langzamer ging, alle supporters zaten in de trein, en je kon van buitenaf wel dingen op ons gooien maar dat zou ons niet tegenhouden. Dus iedereen kreeg een wagon met zijn naam erop en dan moest iedereen er iets over jou opschrijven en uiteindelijk hebben we ze allemaal aan elkaar vastgemaakt. Het was echt een heel mooi gebaar en het was erg leuk om te weten wat andere van je dachten (allemaal heel positief gelukkig ☺). Helaas hebben we in de play-offs de finale niet gehaald, en zijn we als derde geëindigd. Toch was het echt een knappe prestatie en we hebben het daarna goed met elkaar gevierd. Gister moesten we nog even op gesprekje komen en toen hebben mijn coaches mij verteld dat ik “zo’n fijne teamplayer was,” dat iedereen altijd bij mij terecht kon en dat vonden ze heel bijzonder. Vond ik erg fijn om te horen.

Ondertussen, hockey was natuurlijk niet het enige wat me bezig hield. School werd meer en meer, en ik ging bijna onderuit van de stress. Maar daar heb je dan vriendinnen voor, op een avond dat ik te veel werk had en ik het allemaal even niet aankon, kwamen ze me omstebeurt kopjes thee of koekjes brengen. Echt een van de voordelen om in zo’n fijne hall te wonen. Meestal zit ik nu trouwens in de bieb, ik werd te vaak door mijn bed verleid om even een dutje te doen. Dus ik heb mijn vaste plekje in de bibliotheek in de kelder, waar iedereen wel een beetje geluid maakt maar niet te veel. Het heeft een erg goede invloed op mijn school gehad. Ik heb nog niet lager dan een B- gehaald, en ik heb dit semester inmiddels al 4 A’s gehaald. Dus ik ben stiekem wel een beetje trots op mezelf. Ik volg vier vakken op dit moment, Political Science, Engels, Psychologie en een First-Year Seminar over Autisme. Iedereen had verwacht dat ik Psychologie het leukst zou vinden, maar het tegendeel is bewezen; ik vind het helemaal niets. Ik moet toegeven dat dit waarschijnlijk 99% komt door mijn leraar (Die dus echt niet leuk is) en het feit dat de les om 8 uur ’s ochtends begint (en ik echt geen ochtendmens ben). Mijn Political Science klas is mijn favoriete les, erg interessant en zij is een geweldige lerares; heel erg slim maar weet alles heel goed uit te leggen. Ze is ook heel leuk, eergister had ze nog een jetlag van haar reis dus ze was heel moe dus toen besloot ze om voor iedereen koffie te halen omdat ze het niet eerlijk vond als zij alleen koffie had. Mijn Engels les is prima, heb het gevoel dat mijn schrijven steeds beter wordt dus dat ik absoluut een plus. En mijn les over Autisme is ook erg leuk!

Naast school en hockey heb ik ook nog een sociaal leven, ik moet toegeven dat ik er vrij weinig tijd voor heb. Op vrijdagavond heb ik vaak nog een bijeenkomst voor alle eerstejaars. Ik zie daar altijd erg tegenop omdat het op een vrijdagavond is, maar de eerste keer kwam er een hypnotist. Ik heb denk ik in tijden niet zo hard gelachen. De tweede keer was het een foute stand-up comedy, vond ik echt helemaal niets aan. Ik heb het toch niet zo met die Amerikaanse humor… Hun grappen bestaan grote deels uit dingen die je gewoon eigenlijk niet kan zeggen en daarom zouden ze grappig moeten zijn. En de laatste keer was het een meditatie, maar toen was ik erg geïrriteerd want ik had een feestje dus ik was daar daarvoor al geweest dus ik had helemaal geen behoefte aan een meditatie, en ik was niet de enige. Maarja, mijn vrijdagavonden zijn dus redelijk volgepland met ofwel uitjes met het team ofwel dingen met school. Mijn zaterdagavonden bestaan meer voor de feestjes. Het begint allemaal al zo normaal te voelen, de fraternities voelen al net zo bekend als de kroeg thuis in Bussum. Het begint alleen kouder te worden, en als meisje wordt er nog steeds van je verwacht dat je een leuk jurkje aanhebt. En het is echt al koud aan het worden. De oplossing was dus een ‘fracket’ een jacket die mee kan naar de fraternities en waarvan het niet erg is als die weg is. Mijne is oprecht drie zaterdagavonden meegeweest, maar helaas afgelopen zaterdag toch gejat ☹. Afgelopen zaterdag trouwens, was best een ervaring, we hadden namelijk een concert op school. Timeflies Tuesday, een nieuwe band die nummers van andere artiesten mixt en freestyled. Voor de jongeren die dit lezen je moet maar even opzoeken Timeflies Tuesday Gettysburg. Hij kreeg een lijst met dingen van onze school: bullets, bullet hole, the dive, orange and blue, Franklin and Marshall, chickenfinger friday, en daarmee moest ie een freestyle liedje maken. Nou dus dat was heel erg leuk. En toen daarna had 1 fraternity een feest ‘een rave,’ erg bekend in Nederland, maar je moest een bandje hebben, die eerstejaars niet zomaar konden krijgen. Dus wij balen, totdat we beseften dat we best veel vrienden hadden daar. Dus wij in het wit (het thema was sensation white) naar de fraternity gelopen, en met goed geluk stond mijn vriend steve net buiten dus die heeft ons naar binnen gelaten. Binnen was het een groot feest, met eindelijk een beetje de Nederlandse technomusic, dus het voelde een beetje als thuis!!

Dan niet te vergeten, kwam Nederland eindelijk een beetje naar me terug. Mama is samen met Tante Karien ongeveer drie weken geleden naar mij toegekomen. Ze zouden samen de marathon van New York lopen. Op woensdagavond kwamen ze aan en toen hebben we heel gezellig samen gegeten, voor het eerst weer een hele maaltijd in het Nederlands gepraaat :). Op donderdag moest ik zelf om 8 uur s ochtends naar de les, dus toen gingen mama en karien hardlopen. Daarna hebben we samen ontbeten bij de Raphaels Inn (hier hebben we ook gelogeerd toen we kwamen bezoeken) en het ontbijt was weer lekker typisch Amerikaans. Ze vonden het erg moeilijk te begrijpen dat we geen vlees voor het ontbijten wouden of cake. Toen heb ik ze de hele dag mee op sleeptouw genomen, ze moesten iedereen ontmoeten, alles zien en alles meemaken. Ze zijn in onze dining hall wezen lunchen, met mijn vriend (hij is goedgekeurd ;)) en daarna zijn ze meegeweest naar mijn training. Na de training hebben we lekker de auto gepakt en zijn we naar een shopping mall gereden waar we een kleine shop hebben gedaan :). Op vrijdagochtend zijn we naar Harrisburg gegaan en hebben we wat dingen bezocht. Op vrijdagavond hoorde we het shocking news: de marathon was afgelast. De storm Sandy had teveel kapotgemaakt om de marathon door te laten gaan. Ontzettend vervelend voor mama en Karien. Toch hebben ze er het beste van gemaakt en zijn ze zaterdag naar NY vertrokken. Afscheid nemen is dan altijd wel moeilijk, maar gelukkig wist ik dat papa de week daarna kwam. Dus inderdaad op vrijdag kwam mijn pappie naar mijn school, te fijn om ook hem weer te zien. We zijn uiteten geweest met mijn roommate en mijn vriend (ook door papa goedgekeurd) en we hebben lekker gelachen en gegeten en om 9 uur zaten we met zijn tweeen in de auto naar DC. Na de hele avond bijgekletst te hebben, hebben we bij Hiddo geslapen. De volgende dag vroeg op om alle dingen te zien, we zijn naar 3 musea geweest en naar de library of congres en de capitol, allemaal erg leuk!!! Hiddo was ook mee, en we hebben te veel gelachen met zijn drieen. Aan het eind van het weekend ben ik tot de conclusie gekomen dat ik meer op mijn vader lijk dan ik dacht!!!!

Iets anders wat me de laatste tijd wel een beetje heeft beinvloedt is mijn gezondheid. Zoals we allemaal weten is Zoë nooit ziek. Totdat ze naar Amerika ging. Drie weken geleden werd ik wakker en kon ik niet meer slikken, dus tot mijn grote frustratie ook niet meer eten. Dus ik besloot dat ik toch even naar de dokter moest, die deed een test of ik keelonsteking had, en inderdaad de test was positief. Toch twijfelde ze een beetje want ze was eigenlijk een beetje bang dat ik pfeiffer had, maar ze dacht uiteindelijk toch van niet. Maar de antibiotica sloeg niet aan na een week op mijn keelontsteking dus er was toch iets mis. En inderdaad, op maandag heb ik een bloedtest gedaan en op dinsdag gehoord dat ik pfeiffer had. Geluk bij een ongeluk, ik had het in ieder geval een dik een week, dus ik zou me snel beter moeten voelen. En inderdaad op donderdag voelde ik me al stukken beter en de volgende maandag geloofde niemand meer dat ik pfeiffer had. Nog een gelukje was dat de hockey dus voorbij was, want ik zou een maand niet mogen trainen. Nu voel ik me al stukken beter, dus niets om jullie zorgen over te maken.

Het laatste waar ik even kort over zou vertellen is waar ik nu ben en waarom. Ik zit namelijk weer bij mijn oom in Washington DC, dit keer met mijn tante en mijn TE schattige neefje en nichtje, vanwege thanksgiving holiday. Donderdag is het grote feestmaal dus heb er wel zin in! Vorige week hebben we op school al thanksgiving gevierd. Wij gingen met mijn hele team, het was in de dining hall, en het ging om half 5 open. Om half 4 zaten er al een paar meiden uit mijn hockeyteam op de trap te wachten, omdat de rij belachelijk lang zou worden. En inderdaad, toen wij om kwart over vier aankwamen was het einde van de rij al niet meer te zien. Wij daarentegen, stond bijna vooraan en kregen dus meteen een tafel. Met 24 meiden, verdeeld over twee tafels, kregen we twee turkeys, stuffing, mashed patatoes and cranberry sauce. De oudsten mochten de turkey aansnijden, en het was een echte belevenis. Ik weet nog niet hoe we het hier allemaal vieren, maar dat laat ik weten in mijn volgende blog. Sorry voor het ontzettend lange verhaal, maar dat komt ervan als je zo weinig schrijft.

Heel veel liefs,
En tot over
MINDER DAN EEN MAAND

Love y’all,
Zoë